Onze Maagd
Banken maakten plaats voor zachte stoelen.
Gebeden doordrenken het gesteente rondom en
echoën na, als de laatste gast is vertrokken.
-
Als een in het wit gesluierde godin
bloeit ze op tijdens ieder ochtendgloren
en als de violen worden gestemd of kelen geschraapt
komen in haar de mensen samen.
-
Gesteund door haar solide fundament,
een fundament door mannenhanden gesmeed
biedt ze een podium, waar ruimte is
voor een gebed, een lach, een traan.
-
Onze Maagd blijft verbinden,
ook als het doek valt en lampen doven
en de symfonie tussen licht, geluid en kleur tijdelijk verstilt.
-
In al haar schoonheid, door velen geprezen
opent ze gastvrij haar transparante deuren
en draagt ze iedere door creativiteit gevoede vlam,
op subtiele wijze, tot de hoogst haalbare niveaus.
-
Een theater met een historisch hart, een hart,
dat nog lang zal verwarmen
en als de zon haar kleurrijke ramen vindt
dan pas aanschouw je de magie van haar ingetogen charme.
---
Cees Meijer Directeur Theater De Maagd
"Toen ik het verzoek kreeg om het gedicht 'Onze Maagd' voor te lezen en in ontvangst te komen nemen tijdens de presentatie van de gedichtenbundel van Ingrid was ik enigszins verrast. Dat Theater De Maagd voor veel inwoners van onze stad een plaats is waar veel herinneringen liggen hoor ik als directeur wel vaker. Het feit dat Ingrid hier zo'n mooi gedicht over heeft geschreven raakte me bij het lezen enorm... Een gebouw, hoe speciaal ook, zo treffend weer kunnen geven getuigt van vakmanschap. Tijdens de presentatie bleek ook hoezeer de aanwezigen door de gedichten en andere creatieve uitingen van de familie geraakt werden. Het gedicht krijgt in elk geval een speciale plek in ons theater en ik wens ons allen nog vele gedichten van Ingrid toe!"
Dichtbundel Gedichterbij
( Roparun 2015 )
Verbindende kleuren
Verbindende kleuren
leiden mij naar steden en dorpen,
en door straten en over pleinen.
-
Vandaag
ren ik aan één doel niet voorbij.
Want het doel, waarvoor ik ga ...
-
Leeft in mij.
----
Ingrid van der Weegen.
Mijn levensweb
Ik heb een stevig web gebouwd.
Draden gesponnen, nog sterker dan staal.
Met opgeheven hoofd
heb ik mijn lasten gedragen
en gehuild heb ik, ver uit het zicht van jullie allemaal.
-
Ik heb gedragen wat ik kon dragen.
Ik spon er gewoon nog een paar draadjes bij.
Nu ben ik moegestreden.
Mijn lichaam doet pijn.
-
Ik hoop dat mijn levensweb,
een labyrint van ragfijne staaldraadjes
opgebouwd door liefde, trouw en
een eindeloos begrip,
nu tijdens mijn laatste levensfase
een solide vangnet is.
-
En ik, gedragen door liefde,
met opgeheven hoofd,
mijn laatste taak volbrengen mag.
-----
Ingrid van der Weegen
Roparun werkgroep Carpe Diem.
Teksten en afbeeldingen voor op de kaarszakken
